W ubiegły czwartek przeżywaliśmy jak każdego roku uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Pańskiej. Po uroczystej mszy św. w intencji parafian o godz. 10.00 przy wystawionym Najświętszym sakramencie zaśpiewaliśmy litanię do Najświętszego Serca Pana Jezusa, następnie wyruszyliśmy z procesją do ołtarzy przygotowanych wokół kościoła. Zakończylimy odśpiewaniem TE DEUM w świątyni. Ołtarze przygotowali w tym roku parafianie z ul. Zielonej, Rzecznej i z Damian. 

Tajemnica wielkopiątkowej adoracji krzyża niesie niepowtarzalną refleksję dla wszystkich wierzących. Właśnie dziś wpatrzeni w krzyż uświadamiamy sobie jaki jest sens każdej naszej ofiary, poświęcenia i wiary. Otóż różne mogą drogi naszego życia prowadzące do doskonałości, różnie oceniają je ludzie i historia ale mają sens tylko wtedy gdy są prawdziwe i pełne cierpienia tak jak Jezusowe cierpienie, ogołocenie i posłuszeństwo woli Bożej.
Przytulając się do otwartego serca Zbawiciela doświadczamy Bożego miłosierdzia. Otwarte Serce Jezusowe woła i wzywa nasze serca do otwartości na miłość. Jak nie otworzymy naszych serc do końca nie możemy doświadczyć takiej miłości, która zbawia i uwalnia od grzechu…..

Dziś Wielki czwartek. W naszej świątyni celebrowałem msze święta o godzinie 18.00 z udziałem kilku osób. Na rozpoczęcie triduum paschalnego wspominaliśmy pamiątkę ostatniej wieczerzy i ustanowienia sakramentów eucharystii i kapłaństwa. Wielki dar Bożej miłości przyjmujemy i przekazujemy w tym trudnym czasie dla świata i kościoła. Chcemy ten dar rozważać ciągle na nowo nie zapominając o tym, ze to Chrystus jest jego dawcą. W tajemnicy Jego miłości możemy zobaczyć nasze krzyże i nadać sens naszym życiowym działaniom. ….

Dziś chcę stanąć w świetle Jego miłującego mnie spojrzenia i poprosić, by pokazał mi te obszary, w których moje myśli błądzą po bezdrożach, co potem przejawia się w moich określonych działaniach bądź zaniechaniach.

„A twój Ojciec, który widzi także to, co ukryte, odda tobie” – słowa te powtarzają się jak refren w Ewangelii liturgii środy popielcowej. Zwrot „twój Ojciec”… Mój Ojciec jest tak ważny. Bóg, który jest moim Ojcem. Dobrym Ojcem. Takim, który łączy bezwarunkową miłość i wymagania. I który gotów jest wybaczyć mi wszystko. Jedyne, co potrzeba, to stanąć przed Nim w prawdzie o sobie. Nie po to, by zostać zawstydzonym, ale uleczonym i przytulonym do Jego Serca. Tak jak miłosierny ojciec w przypowieści wybiegł na spotkanie i przytulił swojego powracającego syna. Mój Ojciec, którego obrazem jest Pan Jezus. Pan Jezus nieraz mówił przecież: „Ja i Ojciec jedno jesteśmy” (J 10,30), „Kto Mnie widzi, widzi także i Ojca” (J 14,9).

Modlitwa. Post. Jałmużna. Trzy wymiary bycia z moim Ojcem.
Modlitwa to spotkanie dwóch serc. Mogą to być różne spotkania. Nieraz będzie to miłujące zapatrzenie. Nieraz trwanie w milczeniu. Niekiedy rozmowa pełna znaków zapytania. To, co ważne, to to, by te spotkania były prawdziwe. Jak w dialogu przyjaciela z przyjacielem. I nawet kiedy wątpię, to mogę zrobić matematyczne założenie, że On jest. I jest moim przyjacielem. A On dokona reszty. Modlitwa. Spotkanie, w którym mogę obmyć twarz z kurzu codzienności w spojrzeniu Ojca, który mnie umiłował. I z tego spotkania na mocy Jego łaski mogę czerpać siłę do moich codziennych obowiązków i zadań, a przede wszystkim do miłości i radości. I do trwania przy Nim. Wiernego trwania. I odnajdywania radości w Jego przykazaniach, które nieraz idą pod prąd świata czy stają w poprzek tego co mnie wydaje się dobre. I do odnajdywania rozumienia tego, czego nie rozumiem przez otwieranie się na światło Jego Ducha. Do zaufania Jemu, że On wie, co jest dla mnie dobre, przecież On mnie stworzył, więc zna mnie lepiej niż ktokolwiek, niż ja sama siebie.

Post. Ogałacanie się z tego, co wydaje się konieczne. Może nawet niezbędne. Zmaganie z moim poleganiem na sobie. I zrozumienie, że nie mam nic, czego bym nie otrzymał od Niego. To On dał mi rzeczywistość stworzoną, bym żyła i korzystała z niej na Jego chwałę. Tak, by działa się miłość. By było to korzystanie z otrzymanych darów, a nie wykorzystywanie. Przez post uświadamiam sobie moją zależność od Niego. Nie jest to jednak zależność niewolnicza, ale zależność w miłości. W poście przez zmaganie się z moimi ograniczeniami mogę poznawać siebie i dostrzec, co przeszkadza mi być w relacji z Bogiem, z innymi ludźmi, z sobą samą. Z kolei ze świadomości obdarowania i bycia kochaną przez Boga rodzi się wdzięczność. A z niej wyrastają owoce Ducha Świętego: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie (zob. Ga 5,22). I przez post mogę dodatkowo mnożyć miłość, gdyż mogę go ofiarować w jakieś intencji, a jeśli wiąże się on z zaoszczędzeniem środków finansowych, to mogę je przeznaczyć na materialną pomoc.

Jałmużna. Bóg jest hojny i rozdaje swoje bogactwa, swoją miłość. Przez jałmużnę zaprasza mnie do współdziałania w Jego dziele, do dzielenia się miłością. By się pomnażała, by Jego Królestwo, Królestwo Miłości, rozszerzało się i rosło. Jałmużna to naśladowanie Jego. Przez obdarowywanie innych tym, co mam. Wsparcie środkami materialnymi, ale także tym bogactwem, które Bóg złożył we mnie. A złożył wiele. Może nawet siebie nie podejrzewam jak wiele. A czasem potrzeba niewiele. Niekiedy samej obecności przy kimś, potrzymania za rękę, dobrego słowa, uśmiechu, dzielenia milczenia. Aby dać jałmużnę, potrzeba wyobraźni i uważności. Bo może nie dostrzegam kogoś obok, kto potrzebuje pomocy, może ktoś, komu chcę pomóc, potrzebuje czego innego niż ja chcę ofiarować albo może potrzeba pomocy w inny sposób, niż się wydaje.

Modlitwa. Post. Jałmużna.

Bóg jest miłością i mnie zna. Nie chodzi o to, bym w tych trzech wymiarach była doskonała i perfekcyjna. Bym się napinał do bycia nieskazitelnym. Nie potrzebuję być nieskazitelnym, by On mnie kochał. Bóg kocha mnie takim, jaką jestem, całkowicie za darmo. Jego doskonałość to nie perfekcja w wykonaniu zadań, ale doskonałość w miłości. Do tego jednak cały czas dorastam. Modlitwa, post i jałmużna mają mi w tym pomóc. Z jednej strony potrzeba mi się starać, zadbać o czas na modlitwę, podjąć wyrzeczenie i trwać w nim niezależnie od upadków, potrzeba wyobraźni miłosierdzia i uważności do dawania jałmużny. Z drugiej strony nie mam w tym szukać siebie, doskonałości swojego wizerunku przed innymi czy przed sobą samą. Potrzeba mi przyjmować prawdę o mojej słabości i niewystarczalności, a także widzieć to, co dobrego uczyniłem, co dobrego jest we mnie, jakie dary, talenty, bogactwa. Bo potrzeba mi przyjmować siebie w prawdzie. Moim celem jest przyjęcie daru zbawienia w wolnej odpowiedzi na Jego miłość. Środkiem do tego, przez modlitwę, post i jałmużnę, jest nawrócenie – zmiana kierunku myślenia, a przez to zmiana patrzenia na siebie, na bliźnich, a może też na Boga, bo może Jego obraz, jaki w sobie noszę jest zniekształcony. Zmiana kierunku myślenia na taki, który jest pełen miłości, bo On patrzy na mnie, na moich braci i siostry z miłością. Bo On jest Miłością.

Dziś stawajmy w świetle Jego miłującego mnie spojrzenia i poprosić, by pokazał mi te obszary, w których moje myśli błądzą po bezdrożach, co potem przejawia się w moich określonych działaniach bądź zaniechaniach, które sprzeciwiają się drodze Ewangelii. W jakich obszarach, jakie myśli wymagają zmiany kierunku? Przyjrzę się temu dzisiaj. I wybiorę jedną czy dwie najważniejsze prosząc Jego o pomoc na drodze do przemiany. Pragnę, aby rozpoczynający się okres Wielkiego Postu był czasem szczególnego spotkania z kochającym mnie Bogiem. Z moim Ojcem, którego obrazem jest Pan Jezus (zob. Kol 1,15). I pragnę każdego dnia dziękować Jemu za miłość do mnie niezależną od moich słabości, za Jego miłosierdzie, dzięki któremu istnieję, za dar Jego przebaczenia, za Jego pomoc w tym w czym niedomagam, w powstawaniu z moich upadków i za wszystko co dobrego we mnie złożył, co dobrego uczyniłam i co otrzymuję od Niego każdego dnia.
Niech Maryja, Matka Pięknej Miłości, prowadzi mnie na drodze nawrócenia i wyprasza mi łaskę wiary, bym ufała Bogu, mojemu Ojcu. Bym wierzyła w Ewangelię – Dobrą Nowinę, że jestem Jego umiłowanym dzieckiem i że Pan Jezus nas zbawia. Wybawia z niewoli grzechu do bycia dziećmi Bożymi: „albowiem wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi. Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, by się znowu pogrążyć w bojaźni, ale otrzymaliście Ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać <> Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi. Jeżeli zaś jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami Boga i współdziedzicami Chrystusa; skoro wspólnie z Nim cierpimy, to po to, by wspólnie mieć udział w chwale.” (Rz 8,14-17) Deo gratias! – zawsze, wszędzie i na wszelkie sposoby. Amen.

W ubiegłą niedzielę 5 stycznia gościliśmy w naszej parafii grupę wokalno-instumentalną ' TU I TERAZ' z Bejsc dzialająca przy Domu Kultury pod kierunkiem pana Radosława Kornasia. Uczestniczyli w liturgii mszy świętej o godzinie 10.00, następnie koncertowali o godzinie 11.00, następnie we mszy św. o godzinie 12.00. Wielu parafian pozostało po mszy św. aby posłuchać kolęd i pastorałek. 

Konserwatorzy z Krakowa pod kierunkiem pani Izabeli Kłeczek odnowili stacje drogi krzyżowej. Ramy zostały oczyszczone, usunięto drewnojady, a na koniec pomalowano je szlakmetalem. Natomiast płótno zostało przemyte i zawerniksowane. Wszystkie stacje zostały umieszczone nad kinkietami.

Rozpoczynamy kolejny adwent w naszym życiu. Czas jest darem od Boga, który niesie nam niepewność, ale także przeświadczenie o tym, że Bóg w swojej opatrzności czuwa nad nami i pyta po raz kolejny: Czy potrafisz mu bezgranicznie zaufać i powierzyć swoje losy? Czy jesteś gotowy na to, żeby zobaczyć w swoim życiu Jego działanie i Jego plan wobec Ciebie? Czy otwierasz swoje serce na Jego miłość i miłosierdzie?
Adwent rozpoczyna nowy rok liturgiczny. Ks. Jan Piotrowski biskup kielecki w swoim słowie skierowanym do wiernych w pierwszą niedzielę adwentu podkreśla: „ Hasłem obecnego roku duszpasterskiego są słowa aklamacji po Przeistoczeniu: „Wielka jest tajemnica wiary”. Te słowa usłyszymy już za chwilę. Proszę, abyście ten moment Eucharystii przeżywali we właściwy sposób. Moment Przeistoczenia bowiem to chwila, w której chleb i wino stają się Ciałem i Krwią Chrystusa. Jest to moment, w którym uobecnia się Jego śmierć i zmartwychwstanie. Wówczas wchodzimy w czas zbawczego działania Boga. Gdy potem, w Komunii św. przyjmiemy Ciało Pana, Jego Boska moc nas ogarnie. Najpierw jednak przeżyjmy moment Przeistoczenia „czuwając”.

Tegoroczne hasło Dnia Papieskiego to również tytuł przedostatniej książki Papieża Polaka. Tak scharakteryzował ją kard. Joseph Ratzinger: Słowami «Wstańcie, chodźmy!» obudził nas z wiary zmęczonej, snu uczniów, tych z wczoraj i tych współczesnych. «Wstańcie, chodźmy!» mówi dziś także nam(J. Ratzinger, Homilia z pogrzebu Jana Pawła II, Rzym, 8 kwietnia 2005 r.). Pomimo czternastu lat od śmierci Papieża Polaka Jego nauczanie, z uwagi na swój proroczy charakter, nie straciło niczego ze swojej aktualności.

Fundacja ' Dzieło Nowego Tysiąclecia' została powołana przez Konferencję Episkopatu Polski w 2000 r. Głównym nurtem działalności Fundacji jest propagowanie nauczania św. Jana Pawła II. Prowadzi ziórkę pieniężną w czasie Dnia Papieskiego na działalność stypendialną pośród utalentowanej młodzieży, pochodzącej z niezamożnych rodzin. Po wszystkich mszach świętych młodzież z naszej parafii będzie prowadzić zbiórkę do puszek na rzecz Fundacji.

Rozpoczął się miesiąc pażdziernik. Tradycyjnie podejmujemy codziennie modlitwę różańcową. Wielowiekową tradycję odnawiamy i ożywiamy organizując porządek prowadzenia nabożeństwa przez poszczególne grupy parafialne: dzieci pierwszokomunijne, kandydaci do bierzmowania, członkowie żywego rożańca, rodzice dzieci pierwszokomunijnych. Dekoracja w kościele zawiera logo 'Nadzwyczajnego miesiąca misyjnego' oraz obraz Matki Bożej Bolesnej. Odpowiadając na prośbę papieża Franciszka modlimy się w intencji misji i rozważamy słowa Chrystusa ' Idzcie na cały świat i głoście ewangelię'. Dołączamy także własne intencje modlitewne.

irma „Automatik elektrociepło” z Torunia zamontowała i podłączyła siedem pieców w kościele. Przygotowania trwały przez cały ten rok: przed tynkowaniem położyliśmy nową instalację dochodzącą do wszystkich źródeł ciepła, cztery w nawie i po jednym w prezbiterium, kaplicy i zakrystii. Zamontowaliśmy też nową tablicę sterującą pod chórem oraz czujnik pogodowy na zewnątrz od strony północnej oraz trzy czujniki temperatury w trzech strefach grzewczych kościoła. Wszystkie kable i przewody są niewidoczne, pod tynkiem. System grzewczy będzie sterowanytymi czujnikami a piece będą się ładować w taryfie nocnej od 23.00 do 7.00 i od 11.00 do 17.00 (taryfa C12a). Przy okazji robimy też odbiór i pomiar instalacji elektrycznej bardzo istotny z punktu widzenia ochrony przeciwpożarowej.