Żywy Różaniec

APOSTOLSTWO MODLITWY ∙ LISTOPAD

Piotr naszych czasów

Paweł Szpyrka SJ

Intencja modlitwy na listopad: Módlmy się za Papieża, aby pełniąc swoją misję z pomocą Ducha Świętego, nadal towarzyszył w wierze powierzonej mu trzodzie.

Apostoł Piotr boleśnie przekonał się, jak bezowocne jest budowanie na sobie, a zapominanie o tym, że wszystko zawdzięcza Jezusowi, który go wybrał i posłał. Kiedy niósł własne wyobrażenia o roli, jaką ma pełnić u boku Nauczyciela i jasno je wyrażał był często upominany przez Niego. Gdy pod Cezareą Filipową chciał, aby Jezus zawrócił z drogi ofiary został surowo skarcony; gdy wdał się w spór o pierwszeństwo z innymi apostołami otrzymał jako wzór dziecko, całkowicie zależne od rodziców i starszych. Gwałtownie sprzeciwiał się, gdy Nauczyciel chciał mu usłużyć i umyć nogi podczas Ostatniej Wieczerzy; nie widział w tym geście miłości gotowej służyć, lecz upokorzenie, na które on, lider wspólnoty, nie mógł się zgodzić. Czuł się lepszy od innych. Zuchwale deklarował, że nie zaprze się swego Mistrza, choćby inni zawiedli. Ewangelista Łukasz przytaczając te gorące zapewnienia wspomina o modlitwie Jezusa za ucznia: „Szymonie, Szymonie, oto szatan domagał się, żeby was przesiać jak pszenicę; ale Ja prosiłem za tobą, żeby nie ustała twoja wiara. Ty ze swej strony utwierdzaj twoich braci” (Łk 22, 31n). Piotr nie usłyszał obietnicy Jezusa, ani Jego zaproszenia do wiary. Wolał chwytać za miecz (Łk 22, 38). Odwołując się do przemocy zdradził Ewangelię i zdradził Jezusa, bo wciąż bardziej ufał sobie niż Jemu. Ale po zmartwychwstaniu, gdy się ponownie spotkali, Mistrz i uczeń, Ten nie robi mu wyrzutów, nie wypomina zdrady. Pyta o miłość. Tylko to interesuje Jezusa: „Czy kochasz Mnie?”. Piotr odpowiada szczerze! Ale się zasmucił… bo zrozumiał, że wszystko zawdzięcza nie osobistym deklaracjom, ale miłości Jezusa, Jego modlitwie, Jego służbie, Jego ofierze życia za Piotra i Kościół. „Ten, komu mało się odpuszcza, mało miłuje” (Łk 7, 47). Piotr mógł poznać tę logikę królestwa.

Kościół, który przewodzi w miłości

Podczas prześladowań chrześcijan św. Ignacy (ⴕok. 117), biskup Antiochii, złożył ważne świadectwo wiary i męstwa. Wysłano go do Rzymu, aby rzucić go na pożarcie przez dzikie zwierzęta na igrzyskach. Podczas tej podróży napisał siedem listów do wspólnot chrześcijańskich w Azji Mniejszej oraz do św. Polikarpa (ⴕ156), biskupa Smyrny. Adres Listu do Rzymu świadczy o szczególnym szacunku dla Kościoła „przewodzącego w miłości”. Ignacy prosi w nim, aby niczego nie robiono dla uwolnienia go, gdyż pragnie męczeństwa. Chce naśladować we wszystkim Chrystusa. Porównuje się do pszenicy, którą mają zemleć zęby dzikich zwierząt, aby mógł się okazać „czystym chlebem Chrystusa”. Niektórzy widzą tutaj jeden z pierwszych znaków zapowiadających prymat biskupów Rzymu. Podczas drugiego konsystorza papież Franciszek przypomniał o tym kardynałom: „Jesteście podstawą i jesteście inkardynowani do Kościoła Rzymu, który przewodzi całemu zgromadzeniu w miłości”. I dodał: „W Kościele każde przewodniczenie wywodzi się z miłości, powinno być sprawowane w miłości i ma na celu miłość. Także w tym Kościół, który jest w Rzymie, odgrywa rolę przykładną: tak jak on przewodzi w miłości, tak każdy Kościół partykularny jest wezwany, aby na swoim terytorium przewodzić w miłości” (14.02.2015).

Autorytet Piotra i Pawła

Od początku chrześcijaństwa Kościół rzymski jest postrzegany jako szczególnie uprzywilejowany. Składa się na to powszechnie uznana obecność w Mieście Piotra i Pawła, równie powszechnie uznane ich wspólne tam męczeństwo oraz niewątpliwy prestiż stolicy Cesarstwa. Biskupi Rzymu coraz częściej podkreślali swoją ważność odwołując się do autorytetu Apostołów. Wysyłają listy do innych kościołów, domagają się konsultacji, a z czasem wymagają posłuszeństwa. Papież Leon Wielki (440–461) odważnie interweniuje w Hiszpanii, Galii, północnej Afryce i na Bliskim Wschodzie przyczyniając się do uznania prymatu stolicy Piotrowej. Ojcowie soboru chalcedońskiego (451) przyjmują przez aklamację papieski list dogmatyczny: „Piotr przemówił przez usta Leona”. Pomiędzy św. Piotrem a Franciszkiem było około dwustu sześćdziesięciu pięciu papieży, których pontyfikaty uznajemy za ważne. Niektórzy z nich byli święci, niektórzy byli grzesznikami. Pochodzili z różnych klas społecznych. Warto zauważyć, że ich rola zmieniała się w ciągu wieków. Różna też była świadomość wiernych. Na przykład w 1200 r. jedynie około 2% wierzących wiedziało, że istnieje taka instytucja jak papiestwo i że ma ona jakiekolwiek znaczenie dla ich religii. Nie mogli się o tym dowiedzieć. Papiestwo nie było wymienione w żadnym wyznaniu wiary i nie pojawiło się w katechizmach aż do XVI w. Dopiero czasy reformacji przyczyniły się do rozpowszechnienia papiestwa. Protestanci je odrzucili, a katolicy musieli zatroszczyć się o jego propagowanie. Ważną rolę spełnili tu jezuici związani z papieżem specjalnym ślubem, często i chętnie odwołujący się do jego autorytetu. Wkrótce w polemikach bycie katolikiem oznaczało bycie „papistą”. W dwóch ostatnich stuleciach papiestwo nabrało większego znaczenia w określaniu tożsamości katolików, jakiego nie miało nigdy w historii. Rozwój współczesnych środków komunikacji, podejmowane przez papieży podróże, a nawet zwiększona ruchliwość ludzi w zglobalizowanym świecie sprawiają, że możliwe stało się spotkanie z biskupem Rzymu, usłyszenie jego nauczania i uczestniczenie w sprawowanej przez niego liturgii. Papież stał się bliski i rozpoznawalny.

Piotr potrzebuje modlitwy Kościoła

Papież Franciszek rozpoczął swój pontyfikat od prośby o modlitwę. „Przede wszystkim chciałbym pomodlić się za naszego biskupa seniora Benedykta XVI. Pomódlmy się za niego wszyscy razem, aby Pan mu błogosławił, a Matka Boża go strzegła”. Wierni zgromadzeni na placu Świętego Piotra w ten niezwykły wieczór 13.03.2013 r. zareagowali aplauzem, który przeszedł we wspólne modlitwy: Ojcze nasz, Zdrowaś Maryjo i Chwała Ojcu. Franciszek mówił dalej: „A teraz wyruszamy w drogę: biskup i lud. W drogę Kościoła Rzymu, tego, który przewodzi w miłości wszystkim Kościołom, drogę braterstwa, miłości, wzajemnego zaufania. Módlmy się zawsze za siebie nawzajem – jedni za drugich. Módlmy się za cały świat, aby panowało wielkie braterstwo. Życzę wam, aby ta droga Kościoła, którą dzisiaj rozpoczynamy, a na której będzie mnie wspierał obecny tutaj kardynał wikariusz, była owocna dla ewangelizacji tego pięknego miasta”. Papież jest biskupem Rzymu. Podkreślił to również Benedykt XVI wobec zebranych na konsystorzu 11 lutego, gdy oświadczył, że „rezygnuje z posługi biskupa Rzymu”. Na zakończenie krótkiego spotkania w dniu wyboru Franciszek raz jeszcze zwrócił się z prośbą o modlitwę: „A teraz chciałbym udzielić błogosławieństwa, ale najpierw mam do was prośbę – zanim biskup pobłogosławi lud, proszę was, byście pomodlili się do Pana, by pobłogosławił mnie; [chodzi] o modlitwę ludu proszącego o błogosławieństwo dla swojego biskupa. Odmówmy w milczeniu tę waszą modlitwę za mnie”. Zapadła całkowita cisza. Ojciec Święty także pochylił się w modlitwie. Tak trwali razem – Pasterz i lud. „Teraz udzielę błogosławieństwa wam i całemu światu, wszystkim ludziom dobrej woli”. Franciszek nieustannie prosi Kościół o modlitwę, ponieważ zdaje sobie doskonale sprawę, że jest grzesznikiem, który wszystko zawdzięcza Jezusowi.

1. Intencja ogólna

Módlmy się za papieża, aby wypełniał swoją misję i prowadził wiernych wspierany przez Ducha Świętego.

2. 2. Intencja ewangelizacyjna

Aby pasterze Kościoła, z głęboką miłością dla powierzonej im owczarni, towarzyszyli jej w drodze i ożywiali jej nadzieję.

3. Intencja Krucjaty Modlitwy za Ojczyznę

Za rządzących by troszczyli się o dobro Ojczyzny i wszystkich Polaków.

4. Intencja lokalna

Módlmy się za dusze w czyśćcu cierpiące oraz o gorliwość i rozwój  Róż Żywego Różańca w naszej parafii

Koło Różańcowe Chlewice, Zmiana Tajemnic